فصلنامه اشارات - شماره 73

نجوای غریبانه/امید مهدی نژاد

(1)

امید مهدی نژاد

خدایا! بر محمّد و خاندانش درود فرست، دل های ما را به زینت توبه - که دلپسند توست - مزیّن کن، و بر طومار اصرار ما بر گناه - که ناخشنودی ات در آن است - مُهر پایان بزن.

خدایا! هرگاه قرار تقدیر بر آن شد که از میان دین و دنیایمان یکی مبتلا به زیان گردد، زیان را بر آن یکی فرو فرست که فنایش زودرس است؛ آن دیگری را که بقایی افزون تر دارد، از نقص و زیان مصون بدار.

و هر گاه عزم و همّت مان بر سر دو راهه ای قرار گرفت که یکی به خرسندی و دیگری به

ناخرسندی تو منتهی می شود، ما را به طریق رضایت رهنمون باش و آهنگمان را در طیّ آن راه که نارضایتی تو را در پی دارد سست گردان.

و در این میان، ما را به اختیار خود وا مگذار؛ که نفس، همواره جانب تباهی را برمی گزیند، مگر تو یاری اش کنی و همواره به بدی فرمان می راند، مگر تو بر او رحم آری.

خدایا! به راستی که ما را از خاک ناتوانی آفریدی و بنای وجودمان را بر باد سستی استوار ساختی؛ که سرآغازمان جز مایعی پست و دون مایه نبوده است و جز به نیروی یاری تو ما را توان و اراده ای نیست.

خدایا! به یاری ات پشتگرمی دل هایمان باش و به طریق سعادت هدایتمان کن.